Wspomnienia

Mjr Feliks Mazurkiewicz

Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari

Urodził się 20 listopada 1896 r. w miejscowości Brzeżany (miasto powiatowe) woj. tarnopolskie, jako syn Mariana Mazurkiewicza i Antoniny z Gąsiorowskich. Ojciec właściciel prywatnego zakładu budowlanego, matka pochodziła z ziemiańskiej rodziny (herbu Ślepowron).

Feliks był jednym z pięciorga rodzeństwa (4 siostry). Uczęszczał do miejscowego gimnazjum z polskim językiem wykładowym. W trakcie nauki w starszych klasach wstąpił do Związku Strzeleckiego w Brzeżanach (lata 1913-14). Z wybuchem I wojny Światowej, w sierpniu 1914 r. z kompanią strzelecką z Brzeżan wyjechał do Krakowa. Został wcielony do I-go Baonu I-go Pułku I Brygady Legionów Polskich, w ramach którego uczestniczył w szeregu bitew w latach 1914 -16.

Wyróżnił się w bitwie pod Laskami, za którą (wg uzyskanych danych) został odznaczony krzyżem Virtuti Militari.

Po kryzysie Brygady Legionów (odmowa złożenia przysięgi na wierność zaborcy), jako były poddany austriacki, został wcielony do armii austro-węgierskiej.

W pierwszych dniach listopada 1918 r, w Krakowie brał czynny udział w rozbrajaniu jednostek austriackich. 2 listopada został wcielony do jednej z kompanii 5-go pułku piechoty Legionów, z którym udał się na front (ukraiński). W marcu 1919 r. został przeniesiony do formującego się 1-go pułku piechoty Legionów, z którym uczestniczył w walkach na terenach wschodnich.

Do listopada 1937 pozostawał w 1. p.p. Legionów na stanowiskach dowódcy 1 kompanii c.k.m. i komendanta Obw. P.W. w Wilnie w stopniu kapitana. Pod koniec 1937 został przeniesiony do Kościerzyny na stanowisko dowódcy batalionu Obrony Narodowej. W marcu 1938 r. otrzymał awans na stopień majora.

W lecie 1939 r. został odwołany z Kościerzyny do Warszawy. Z chwila wybuchu wojny uczestniczył w obronie Warszawy, jako dowódca I Batalionu 360 pułku piechoty obrony Warszawy (odcinek Blizne-Chrzanów, Warszawa Zachód). Zachód chwila kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej, do końca wojny przebywając w Oflagach (w Lubece - jako tzw. Honorowy jeniec wojenny, a następnie w Dössel - przeniesiony tam karnie za działalność konspiracyjną na terenie obozu).

Po wyzwoleniu oflagu w kwietniu/maju 1945 r. przekształconego następnie w Polski Obóz Wojskowy, przez kilka miesięcy pozostawał na jego terenie, poważnie zapadając na zdrowiu (choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy). Zmarł 17 października 1945 r. w wyniku pooperacyjnego zapalenia płuc w Dortmundzie. Został pochowany na kwaterze polskich jeńców wojennych cmentarza w Dössel b. Warburg, na którym spoczywa po dzień dzisiejszy.

Zdjęcia grobu